Οι συνοδοί ΔΟΜ Ελαιώνα απέστειλαν μια συγκινητική επιστολή, όπου περιγράφουν τη μέχρι τώρα εμπειρία της δουλειάς τους με τα παιδιά των προσφύγων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα εκπαίδευσης.

18.01.2017

«Αξιότιμοι συνεργάτες,

από την ημερομηνία ανάληψης των καθηκόντων μας ως συνοδοί των προσφυγόπαιδων

στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων του Ελαιώνα και με την πάροδο διάρκειας σχεδόν

εβδομήντα ημερών καθημερινής μας παρουσίας και επίβλεψης στο πεδίο,

θεωρήσαμε χρέος μας να σας γνωστοποιήσουμε τα κάτωθι:

1) Συνολικά και σε ημερήσια βάση αναχωρούν 13 λεωφορεία για τα 5 Δημόσια Σχολεία όπου έχουν ενταχθεί στο συγκεκριμένο πρόγραμμα του υπουργείου.

2) Για κάθε σχολείο προορισμού έχουν επανδρωθεί 2 - 3 λεωφορεία ανάλογα με τη ροή.

και την προσέλευση των μαθητών του Ελαιώνα Α’-Β’ και Γ’.

3) Οι συνοδοί του ΔΟΜ έχουν καταμεριστεί ανά δύο άτομα σε κάθε σχολείο.

4) Η άφιξη και στάθμευση των λεωφορείων σε αναμονή κατά τη διάρκεια επιβίβασης πραγματοποιείται στην πύλη Γ’ από όπου και παραλαμβάνουν τους μαθητές ανά σχολείο προορισμού. Μετά αναχωρούν για την πύλη Α-Β, όπου και παραλαμβάνουν τους υπόλοιπους μαθητές, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο την απόλυτη κάλυψη χωρητικότητας ανά λεωφορείο και σχολείο.

5) Η διάρκεια ολοκλήρωσης της διαδικασίας επιβίβασης σε πύλες Α-Β και Γ δεν ξεπερνά τα 20 λεπτά της ώρας.

6) Η μεταβίβαση και ανάθεση του συγκεκριμένου έργου στο νέο πρακτορείο απέδωσε τα βέλτιστα αποτελέσματα στον καλύτερο δυνατό χρόνο.

7) Το εργατικό δυναμικό του εν λόγω πρακτορείου και των ατόμων που απασχολούνται, είτε σαν οδηγοί, είτε σαν συνοδοί συμπληρωματικοί των καθηκόντων μας, διακατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης και πνεύμα ομαδικότητας.

Πιο αναλυτικά σχετικά με τα καθήκοντά μας.

25 Οκτωβρίου ήταν η μέρα όπου δέκα άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου όπως και διαφορετικών εθνικοτήτων, κληθήκαμε ως συνοδοί των προσφυγόπαιδων στη μετακίνηση τους από τις εστίες τους στη δημόσια εκπαίδευση. Αμήχανοι στην αρχή, αλλά πλήρως ενημερωμένοι για τη φύση των καθηκόντων μας από τους υπεύθυνους του προγράμματος του ΔΟΜ, βρεθήκαμε να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα αυτών των παιδιών στη Δημόσια Παιδεία και να προσπαθούμε καθημερινά να εξασφαλίσουμε την ασφαλή μεταφορά τους. Αυτό το αίσθημα ευθύνης επίσης το διδαχθήκαμε σαν γνώση “πεδίου” από τις  μητέρες αυτών των παιδιών όπου καθημερινά τα συνόδευαν μέχρι την έξοδό τους για να τα αποχαιρετήσουν. Δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να τις απογοητεύσουμε και προσπαθούμε καθημερινά με κάθε τρόπο να φανούμε αντάξιοι της εμπιστοσύνης που μας έδειξαν. Το βλέμμα τους μας ακολουθεί πάντα σε όλη τη διαδρομή μέχρι και την επιστροφή μας από το σχολείο.

Τα παιδιά “δύσκολα” στην αρχή, απείθαρχα, φοβισμένα ή ντροπαλά κατάφεραν να μας κερδίσουν από την πρώτη μέρα. Οι σχέσεις μεταξύ τους ανταγωνιστικές χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν τη χαρά που μοιραζόντουσαν σαν κοινή εμπειρία και δεν ήταν άλλη από τη χαρά της συνύπαρξης. Υπήρξαν παιδιά όπου αρνιόντουσαν να επιστρέψουν στο κέντρο φιλοξενίας μετά το πέρας των μαθημάτων τους  επειδή δεν ήθελαν να αφήσουν το σχολείο τους. Παιδιά που έτρεχαν ξυπόλητα και με τα παπούτσια τους στο χέρι μετά από την προσευχή τους για να μη χάσουν το σχολικό τους λεωφορείο. Παιδιά που υπακούν δύσκολα σε απαγορεύσεις αλλά παραδειγματίζονται  εύκολα από τις συμπεριφορές των “μεγάλων”. Τα πλαισιώσαμε όλα ένα προς ένα αντιλαμβανόμενοι πλήρως τις όποιες διαφορές τους και είμαστε περήφανοι που σε πολύ λίγο   χρονικό διάστημα μας εμπιστεύτηκαν στο παιχνίδι τους και στις αθώες σκανταλιές τους. Η επίβλεψη και η επιτήρησή τους ήταν πλέον γεγονός και προήλθε αβίαστα με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο για όλους. Η συμπεριφορά τους έχει αλλάξει εντυπωσιακά και οι σχέσεις μεταξύ τους έχουν αποκατασταθεί σε μέγιστο βαθμό. Η κοινή πολιτική αντιμετώπισης προβληματικών συμπεριφορών κατόπιν συνεννόησης μεταξύ των δασκάλων, των συνοδών και των υπευθύνων ΣΕΠ επέδρασσε αποτελεσματικά και καταλυτικά.

“Περιβάλλοντας χώρος”

Δεν ήταν λίγες οι φορές - ακόμα και μέχρι σήμερα - όπου δεχθήκαμε την απαξίωση ή και τα περιφρονητικά σχόλια συμπολιτών μας όταν μας έβλεπαν να συνοδεύουμε τα προσφυγόπαιδα μέχρι την είσοδό τους στο σχολείο. Ουδέποτε απαντήσαμε και πολύ περισσότερο ουδέποτε μπήκαμε σε διαδικασία διαλόγου μαζί τους. Αποφύγαμε κάθε διένεξη με μάρτυρα την ευαίσθητη ηλικία των μαθητών μας, σεβαστήκαμε και διαφυλάξαμε το δικαίωμά τους για μάθηση χωρίς να εμπλακούμε σε ανούσιες ή ανάρμοστες αντιπαραθέσεις. Παράλληλα δεχθήκαμε επευφημίες και χειροκροτήματα ( ! ) από μερίδα συμπολιτών μας κατά την άφιξή μας στα σχολεία. Δεχθήκαμε είδη ένδυσης και υπόδησης, όπως και τυποποιημένα προϊόντα σίτισης αεροστεγώς συσκευασμένα (κρουασάν, χυμούς, σοκολάτες κ.ά.) από ευαισθητοποιημένους πολίτες, όπου και παραδώσαμε στους διευθυντές και τους δασκάλους των μαθητών μας. 

Είμαστε σίγουροι πλέον ότι μετά από χρόνια και όταν αυτό κατασταλάξει μέσα μας σαν εμπειρία, θα νοιώθουμε όλοι περήφανοι που συμβάλλαμε σε αυτό το έργο και το υποστηρίξαμε με κάθε τρόπο, όπως τότε που η Ruby Bridges το 1960 ήταν το πρώτο παιδί Αφροαμερικανών που εντάχθηκε σε σχολείο “λευκών”.

Αποτελούμε κομμάτι της ίδιας Ιστορίας.  

 Θέλοντας να σας ευχαριστήσουμε για την τιμή που μας κάνατε και για την εμπιστοσύνη που μας δείξατε για την υλοποίηση και εφαρμογή ενός τόσο σπουδαίου και ευαίσθητου κοινωνικά προγράμματος».

Η ομάδα των συνοδών ΔΟΜ Ελαιώνα